Wat is het dat mij aantrekt in een vulkaan? Na lang nadenken denk ik dat het het feit is dat ik me nietig voel als mens. Eén kuchje kan me van deze prachtige planeet verwijderen. Ik denk dat ze laten zien hoe machtig de aarde is. Op een gegeven moment besloot ik in mijn vakantie vulkanen te bezoeken, te bewonderen, te beklimmen, samen met een soortgelijke gepassioneerde vriendin van mij.
Oldoinyo Lengai – Tanzania
In 1998 vond mijn eerste reis met mijn vriendin plaats. 3 Maanden backpacken door oostelijk Afrika. Zimbabwe, Malawi en Tanzania. Een zeer gedenkwaardige reis die ervoor gezorgd heeft dat onze vriendschap voor altijd zal blijven bestaan, in goede en slechte tijden, maar vooral in het reizen! Dit is ook waar de vulkaanpassie echt van de grond kwam. Oldoinyo Lengai. Huh? Welke? Een mooie kegel in de middle of nowhere. En we hebben hem beklommen. Voor de zonsopgang, nou ja, wij Hollanders waren natuurlijk te laat, maar wat we op de top zagen was gewoonweg verbazingwekkend! Een prachtig uitzicht over Lake Natron, maar dit was niets vergeleken met de binnenkant van de krater. Verbazingwekkend. Ik had nog nooit een vulkaan van binnen gezien. Geharde lava, nog warm, met een soort pinakels met kokende modder. Interessant en onschuldig, dat dachten we tenminste. Nu ik ouder ben denk ik dat we gek waren, zeker nu ik besef dat dit een zeer onvoorspelbare, actieve vulkaan is. Maar hé, we hebben het gedaan, we hebben het gezien.
IJsland
In 2000 reisde ik voor het eerst naar IJsland. Een avontuur voor mij, wandelen, kamperen en toeren per openbaar vervoer. De Geysir en Strokkur waren indrukwekkend, evenals de 3-daagse Landmannalaugar wandeling. Het land was desolaat, ruw, koud en nat, maar zo mooi! Vooral de gigantische lavavelden en de ongelooflijke rij vulkanen bij Lakagigar waren erg indrukwekkend. Natuurlijk was deze reis ver voordat de gedenkwaardige uitbarsting van Eyafjallajökull in 2010 liet zien waartoe een vulkaan in staat is.
In 2015 besloten we terug te gaan naar IJsland. Deze keer voor de full circle reis (zie mijn IJsland blog). Opnieuw veel, heel veel indrukken. Nu meer gericht op vulkanen als de Snaefellsjökull, Krafla, Katla, Eyafjallajökull, Heimey en opnieuw de Lakagigar. Allemaal verschillend, allemaal mooi op een bepaalde manier. Meestal slapend, maar de hete dampen zijn op veel plaatsen te voelen en te zien. Nieuw land, dat tijdens mijn leven bij Heimey is ontstaan, en ook een van de weinige lavastromen ter wereld die in de jaren 70 daadwerkelijk door de mens is gestopt. Ik vind het surrealistisch om te zien dat een planeet zo mooi zo destructief, maar toch creatief kan zijn.
Nieuw Zeeland
Een nieuw avontuur krijgt vorm in mijn gedachten. Fietsen door Nieuw-Zeeland (zie de blogs over mijn fietstocht over Nieuw Zeeland). En als ik daar ben, waarom dan niet ook het Tongariro Circuit wandelen. De Lord of the Rings films waren nog niet uitgebracht, ik kende Midden Aarde nog niet eens. Maar wandelen in dit Nationaal Park deed me weer klein voelen. De eerste dag (eigenlijk de Tongariro Crossing) was erg mistig. We zagen niet veel van de Ngauruhoe vulkaan. Het voelde misschien op een bepaalde manier bedreigend. Als ik van LotR had geweten, waren er vast Orks die ons in de gaten hielden. De volgende dag was de lucht helderder en moesten we een stukje terug wandelen. We besloten op een mooie bergkam te klimmen en kregen een prachtig uitzicht op de Mount Ngauruhoe en de Emerald Lakes. Tijd om te zitten en het te laten bezinken. Alleen wij tweeën en de natuur. In de Ngauruhoe krater rommelde iets, het klonk als een zware stalen deur die met brute kracht werd gesloten. Realiserend dat vluchten geen optie zou zijn, besloten we dat als je moet gaan, je dat gewoon met een grote knal moet doen! En er gebeurde natuurlijk niets.
Spanje
Spanje, vulkanen? Nou, ja. Op de Canarische Eilanden. Ze zijn vulkanisch, dus ook interessant voor de niet zon, zee, zand liefhebbers. Gran Canaria (2005) is een grote slapende schildvulkaan. La Palma (2006) bestaat uit twee grote vulkanische centra. Op La Palma bevindt zich een prachtige schildvulkaan Taburiente met mooie wandelingen rond, in en op de krater. De meest recente uitbarsting tijdens mijn bezoek vond plaats in de Cumbre Vieja, een vulkaanrug met talrijke vulkaankegels, en dateert van 1971, dus nog niet zo lang geleden. Nu weten we, dat in 2021 de Cumbre Vieja een groot deel van het eiland heeft verwoest. En dan is er Tenerife (2008) met de indrukwekkende Pico de Teide in de enorme Caldera Las Cañadas. Kaal, rotsachtig, indrukwekkend en na Mauna Kea en Mauna Loa de grootste vulkaan (gemeten vanaf de bodem van de oceanen).
Italië
De volgende stap in mijn vulkanische ervaring zou hete lava moeten zijn. Ik wilde de rode lava zien. Het dichtst bij mijn huis is Stromboli, net ten noorden van Sicilië. Een van de meest actieve vulkanen ter wereld, met bijna dagelijks relatief kleine explosies. In 2010 kwamen we aan op de vulkaan, aan een mooie oever, in een leuk stadje, de flanken mooi groen met bloemen. Het zag er allemaal zo vriendelijk uit. Tot we in de late namiddag naar boven zijn gewandeld. Een steile wandeling, maar elke cent en zweetdruppel waard. Toen we boven op de rand stonden, ja het is een beetje toeristisch met 80 anderen, waren we de toeschouwers van een spectaculaire show. De berg hield zich niet in voor ons. Uit 3 kraters kwamen explosies, die rode lava in de lucht spuwden. Het geluid van knetterend vuur, de geur van zwavel, de zonsondergang op de achtergrond. Wow, gewoon wow. A-ma-zing!
Terug op Sicilië rijden we verder om de Etna te bekijken. Enorm, indrukwekkend, verwoestend, maar stil op dat moment. Ja, hier moet ik ooit nog eens naar terug.
In 2011 moest de volgende indrukwekkende, en historisch gezien zeer verwoestende vulkaan, beklommen worden. De Vesuvius, torenhoog boven Napoli en als een verwoestende herinnering op de achtergrond van Pompeii. Ja, we waren teleurgesteld toen we deze beklommen. De top is niet erg indrukwekkend, de krater een beetje saai. Maar… uitkijkend over de miljoenen mensen die aan de voet ervan leven en wetende dat het mogelijk de gevaarlijkste vulkaan ter wereld is, voel ik me lichtelijk ongemakkelijk. We bezoeken Pompeii en Herculaneum en beseffen wat deze berg in het jaar 79 heeft aangericht (voor leuke lectuur raad ik Robert Harris – Pompeii aan).
Indonesië
Later in 2011 besloten we onze vulkanische passie naar een hoger niveau te tillen. Indonesië, vulkaan Walhalla met 147 actieve vulkanen. Java, het eerste eiland om te bezoeken, Bromo de eerste vulkaan. Ja! Dit is het. De as van 6 maanden eerder is nog duidelijk zichtbaar langs de straten van de weg naar de kraterrand van de Tengger Vulkaan. Het uitzicht is prachtig, en de kegel van Bromo is duidelijk zichtbaar. We beklimmen hem ’s avonds en zijn even de enigen op de top. Er is niets te zien, maar we horen de activiteit in de stilte van het moment.
De tocht gaat verder naar het oosten, waarbij we veel kegels langs de route zien, Semeru met een pluim, Merapi, en nog veel meer. De volgende stop is Kawah Ijen, met ’s werelds grootste, zure kratermeer. Nou, we konden het ruiken. Overal zwaveldampen. Heel indrukwekkend, al was het maar voor de lokale mijnwerkers die meerdere keren per dag manden met zwavel omhoog dragen, de zeer giftige dampen trotseren en meestal voor hun 45ste sterven. Ja, we stonden in de krater, naast de mijnwerkers en ja, we werden gezwaveld. Stom van ons, met brandende ogen en kelen liepen we terug naar boven. Mijn oorringen waren zwart, de lunch smaakte naar rotte eieren, maar we deden het weer. Een ervaring om nooit te vergeten.
Wat nu… in 2013 besluiten we de moeder aller vulkanen te bezoeken, of tenminste wat er van over is. Na het lezen van Simon Winchester’s Krakatau moesten we het natuurlijk met eigen ogen zien: Krakatau. De vulkaan die mogelijk verantwoordelijk was voor meer dan 30.000 doden in 1883, alweer niet zo lang geleden. We nemen een kleine boot, steken de Sunda Straat over en komen aan op het onbewoonde eiland, Anak Krakatau (het kind van Krakatau) genaamd. Een nieuwe vulkaan die is ontstaan uit de diepte van de zee, vanuit de oude krater van Krakatau. Zodra we voet zetten op de vulkaan worden we verrast door een enorm onweer. We kunnen nergens schuilen en hopen er het beste van. Later die middag, als de lucht weer is opgeklaard, beklimmen we de zeer actieve vulkaan. Overal op de berg komen zwaveldampen uit gaten. We zien vulkanische bommen langs de flanken, en opnieuw beseffen we dat we niet kunnen vluchten of schuilen als dat nodig is. Tijdens de wandeling zien we rond Anak Krakatau enkele kleine eilandjes. Dit zijn de resten van de oude krater. Wat een indrukwekkende berg moet dat geweest zijn, weggeblazen in slechts enkele dagen en die in feite de temperatuur, het klimaat, mogelijk de economie in de hele wereld veranderde.
We vervolgen onze reis naar West-Java waar de interessante Papandayan vulkaan en de Tangkuban Perahu liggen. De laatste dalen we per mountainbike af, op een moment dat de vulkaan officieel gesloten is wegens activiteit. Dat wisten we niet, totdat we bij het bord kwamen. Ach, de terugweg was natuurlijk nog open.
{becssg}Volkanen/pics2{/becssg}
En nog meer…?
Was dit het? Nee, het verhaal wordt nog geschreven. Mijn volgende reis is naar Hawaï in 2016. Natuurlijk, als een vulkaan-gekkie soort van hemel op aarde. Nou, laten we eens kijken.